ეს ნამდვილად თამაშია. თავგანწირულობა ხელჩაკიდებული მიდის ღალატთან, მსხვერპლების აურიდებლობა გმირობასთან, თვითგადარჩენის გრძნობა დიდ რისკთან. და აქ არ არის ადგილი გრძნობებისთვის, სენტიმენტალობისთვის. ყველა ნატან მუირის მოგონებები მის სამსახურზე ტომ ბიშოფთან ვიეტნამში, გდრ–ში ზუსტად ამასაა მიძღვნილი. და ამის გარდა ამ ფილმში რომ არ ყოფილიყო არაფერი, ეს შესანიშნავი ჯაშუშური ტრილერი იქნებოდა...